Rozdział 22.

Niall stał nadal w drzwiach tuląc do siebie nie znaną mu dziewczynę. Ona z chwili na chwilę płakała coraz mniej, powoli się uspokajała.

- Dziękuję Loui. - powiedziała lekko pociągając nosem.

- Nie jestem Louis. - Niall trochę ją od siebie odsunął, a ona z przerażeniem odskoczyła jak oparzona wpadając na zamknięte drzwi.

- Przepraszam. - mówiła roztrzęsionym głosem, rozglądając się nerwowo. - Muszę wyjść. - sięgnęła po klamkę, lecz nie dane było otworzyć jej otworzyć drzwi. 

- Nie, nie. - zaprzeczył, odsuwając ją delikatnie od drzwi. - Przyszłaś do Louis`a ...

- Właściwie to przyszłam do Megan.

- W takim razie tym bardziej cię stąd nie wypuszczę. Usiądziemy, porozmawiamy, zadzwonimy do nich. - powiedział spokojnie i poprowadził dziewczynę do wnętrza domu.

Czekał na nią w salonie. Dziewczyna, której imienia właściwie nie znał, znajdowała się teraz w łazience. Kim była dla Lou czy Megan? - to interesowało go najbardziej. Stanął przy oknie patrząc na ruchliwą ulicę, ludzi spieszących się nie wiadomo dokąd. Z salonu przeniósł się do jasnej kuchni, by wstawić wodę do srebrnego czajniczka. 

- Przepraszam. - usłyszał za sobą. 

- Nie masz za co. Przyszłaś tu z myślą, że twoi znajomi będą w domu, to zrozumiałe. - powiedział wskazują jej miejsce przy stole. Po chwili usiadł na przeciwko niej. - A tak właściwie to nadal nie wiem jak się nazywasz. 

- Patricia. - wstała unosząc dłoń wyciągniętą w jego stronę.

- Niall. - uścisnął ją, także wstając. 

- Przecież mogłam cię od razu skojarzyć. - powiedziała ponownie zajmując swoje miejsce. - Śpiewasz razem z Lou. 

- Tak, a teraz zajmuję się mieszkaniem twojej..., właśnie kim w taki razie jest dla ciebie Megan? - spytał wstając i wyłączając gotującą się wodę. 

- Megan? To moja starsza, bardziej poważna siostra. - odpowiedziała, pomagając mu z ciastkami, które wyjął chwilę wcześniej.

- Szykuje się dłuższa historia? - spojrzał na nią z bliska i dopiero teraz ujrzał jej tak piękne, duże, niebieskie oczy. Przytaknęła ruchem głowy, a on dopiero teraz stwierdził, że jest piękna, naturalna i piękna. 

Do Doncaster dojechali w przeciągu kilku godzin. Gdy tylko wjechali do miasta, Louis westchnął zadowolony. Tęsknił za tym miastem, za tym wszystkim co się tu wydarzyło. Już po chwili stali pod jednym w wielu domków jednorodzinnych. Niby niczym się od innych nie wyróżniających od innych, ale to właśnie tu wychował się ten sławny Louis Tomlinson z właśnie tego One Direction. Louis jako pierwszy wysiadł z samochodu i z jeszcze większym uśmiechem przyglądał się domkowi. Zamknął drzwi i podszedł do Megan, który już także zdążyła wysiąść z samochodu.

- Tydzień czasu z moją rodziną, czas zacząć. - powiedział i zgrabnym ruchem ręki otworzył bagażnik, z którego wyjął obie walizki. Meg wzięła głęboki oddech i biorąc swoją walizkę, ruszyła za Lou, który stał już przy drzwiach. Stanęli obok siebie, kiedy nacisnął dzwonek, którego melodię można było usłyszeć nawet na dworze. Długo nie musieli czekać, kiedy w drzwiach stanęła niska kobieta, ze zdziwioną miną. Na początku stała na tyle zaskoczona, że nie mogła się ruszyć, lecz po chwili odłożyła szmatkę, którą trzymała w dłoni i przytuliła syna. 

- LouLou. - powiedziała głaszcząc go po plecach. - Tęskniłam synku. 

- Ja też, mamo.- ucałował kobietę w policzek i odsunął się od niej.

- Megan. - tym razem jego mama zwróciła się do dziewczyny. - Miło cię znów widzieć, kochana. - ją także przytuliła co mile zaskoczyło dziewczynę. 

- Mi również jest miło, panią odwiedzić. - starała się być grzeczna. Nagle do ich uszu dobiegły krzyki dziewczynek, które znajdowały się w ogrodzie. 

- Patrzcie, Loui ma taki sam samochód! - krzyknęła Lottie.

- Ale mama, by powiedziała jakby miał przyjechać. - tupnęła nogą Fizzy.

- A co jeśli mama by o tym nie wiedziała. - powiedział Louis, wchodząc na podwórko. 

- Lou, Lou, Loooou! - krzyczały wszystkie jego młodsze siostrzyczki, które biegły w jego kierunku. W końcu dopadły go wszystkie, w efekcie czego leżał na ziemi, przygnieciony małymi całkami sióstr i zanosił się donośnym śmiechem, zarażając nim stojącą niedaleko niego Megan.

- Nadal nie rozumiem dlaczego tutaj ze mną siedzisz. - powiedział Zayn, podnosząc głowę z kolan Perrie. 

- Chciałam ci dotrzymać towarzystwa. - ponownie ułożyła jego głowę na swoich kolanach i zaczęła mozolnie przeczesywać jego ciemne włosy.

- Ale to jest takie ... niezbyt ciekawe zajęcie. - wzruszył ramionami i przymknął powieki. Nagle jego głowa opadła na miękki materac sofy, a blondynka stała obok mebla. Patrzył na nią zdezorientowany. - Co robisz? - spytał patrząc jak na swoje zgrane nogi nakłada jasne trampki.

- Wychodzę na spacer, przecież to nie będę siedzieć z tobą jeśli ... - podszedł i zasłonił jej usta ręką.Ugryzła go lekko, po czym od razu odsunął rękę. - Idziesz ze mną? - spytała podpierając ręce na biodrach.

- Nie mam innego wyjścia, Marudo. - nałożył obuwie i opuścili posiadłość uprzednio zamykając dom. 

- Co myślisz o tej? - Dominica przebierała kolejną z miliona innych sukieneczek, pokazując wszystkie towarzyszącemu jej Harry`emu. - Ładna nie?

- Śliczna, piękna, idealna. Tak samo jak wszystkie pozostałe. - powiedział stając tuż za nią. - Nie wiem zatem dlaczego jeszcze żadnej nie kupiłaś.

- Bo musi być na prawdę wyjątkowa. - odwróciła się do niego przodem. - To prezent urodzinowy dla mojej jedynej Chrześnicy, dlatego. 

- Kobiety. - westchnął i odszedł kawałek dalej, by szukać ' tej idealnej sukieneczki '. Przeglądał wszystkie wieszaki, regały, półki, dopóki z jednej z nich nie wyciągnął czegoś na prawdę ślicznego. Zaledwie kawałek materiału, a tak bardzo mu się spodobał. Śliczna biała sukieneczka, z różowymi elementami. Idealna. 

- Dominica. - zawołał ją do siebie, z drugiego końca sklepu. - Chyba znalazłem w końcu ten prezent. - powiedział unosząc ubranko tuż przed nią. Przyjrzała się temu i niespodziewanie pocałowała go w kącik ust.

- Cudowna. - uśmiechnęła się i razem ruszyli ku kasie.
Wyszli ze sklepu zadowoleni z zakupu jak i z tego co się tam stało. Dominica pierwszy raz pocałowała go sama, na dodatek w takie miejsce. Szli obok siebie, rozmawiając na naprawdę luźny temat, kiedy on niespodziewanie ujął jej dłoń w swoją. Spojrzała na niego i nie wiedziała jak się zachować. Wyrwać rękę czy jednak ją zostawić? Zatrzymał ją przed sobą, nadal trzymając jej rękę w swojej.

- Mówiłem już, że mi na tobie zależy, prawda? - powiedział głaszcząc lekko jej policzek. Pokiwała przytakująco głową. - Więc chciałbym, żeby to widzieli wszyscy pozostali. Chcę pokazać wszystkim, że to właśnie Ty, siedzisz w środku, tego twardego serducha. - puknął się w klatkę piersiową i pochylił się nad nią. - A teraz możesz mnie pocałować. - wyszeptał w jej wargi. Na jej ustach pojawił się delikatny uśmiechem, a później owe usta były zajęte czym innym. - Uwielbiam cię. - powiedział jeszcze i już spokojnie, trzymając się za ręce ruszyli do jej domu.

_________________

Witam. < 3 

Mam czas na pisanie, więc to robię. Szczerze? Podobają mi się akcje w tym rozdziale. ; * 

Na początku było was więcej czytających, eh, no cóż. 

Kontakt : 11744685